Að lífið sé skjálfandi lítið gras,
má lesa í kvæði eftir Matthías
en allir vita hver örlög fær
sú urt sem hvergi í vætu nær.

Viðlag
Mikið lifandi skelfingar ósköp er gaman
að vera svolítið hífaður.

Það sæmir mér ekki sem Íslending
að efast um þjóðskáldsins staðhæfing.
En skrælna úr þurrki ég víst ei vil
og vökva því lífsblómið af og til.

Viðlag

Nú þekkist sú skoðun og þykir fín
að þetta vort jarðlíf sé ekkert grín.
Menn eiga að lifa hér ósköp trist
og öðlast í himninum sæluvist.

Viðlag

En ég verð að telja það tryggara
að taka út forskot á sæluna,
því fyrir því fæst ekkert garantí
að hjá Guði ég komist á fyllerí.

Ég ^Cfór að smala ^A7kindum hér
eitt ^D7kvöldið fram í dal
og ^G7kominn var ég lengst
inn í bláan fjalla^Csal.
Þá ungri mætti’ ég ^A7blómarós,
með ^D7augun djúp og blíð
og ^D-er ég spyr að ^Gnafni,
hún ^G7ansar: “Anna’ í ^CHlíð.”

Anna í Hlíð, ^D7Anna í Hlíð,
með ^G7augun blá, svo yndisfríð,
af ^Cástarþrá ég ^D7kvalir ^G7líð.
^CAnna í Hlíð, ^D7Anna í Hlíð,
nei ^D-engin er eins ^G7fríð
og hún Anna mín í ^CHlíð.

Ég ^Cörmum vafði ^A7Önnu,
svo hún ^D7andann varla dró,
mig ^G7ástin var að kæfa
og ákaft hjartað ^Csló.
Svo kyssti’ ég hennar ^A7mjúka munn
og ^D7augun djúp og blíð
og ^D-mælti milli ^Gkossa:
“Ó, ^G7Anna mín í ^CHlíð.”

Anna í Hlíð, ^D7Anna í Hlíð,
ég ^G7elska mun þig alla tíð
og ^Cörmum vefja ^D7ár og ^G7síð.
^CAnna í Hlíð, ^D7Anna í Hlíð,
þú ^D-ert svo ung og ^G7fríð,
elsku Anna mín í ^CHlíð.

Ég bíð þín á bernskuslóð
og bind þér mín tregaljóð.
Er hugur hvert eitt sinn
er horfinn, vinur minn
í minninganna mildu glóð.

Þú veist að mig binda bönd
frá bernsku við þessa strönd
við blóm og blað á grein
hvern birkirunn og stein
sem blærinn strýkur blíðri hönd.

Hér bíð ég þín vinur
og bergmál þíns hjarta
boðar mér fögnuð og trú.
Ég veit að þú kemur
og von okkar bjarta
vísar leið er kemur þú.

Ég heyri þitt hjarta slá
handan við fjöllin blá
við ljúfa draumalind
nú lít ég þína mynd
við endurskin frá æskuþrá.

^GUndurfagra ^A-ævintýr
^Dágústnóttin ^F#7hlj^Góð,
^E7um þig syngur ^A-æskan hýr
^A-öll sín ^Dbestu ^Gljóð.

^GLjósin kvikna, ^A-brennur bál
^Dbjarma slær á ^F#7gru ^Gnd.
^E7Ennþá fagnar ^A-sérhver sál
^A-sælum ^Dendur^Gfund.

^A-Glitr^A7andi ^Dvín og víf
^F#7veita mér stundar ^B-frið.
^E-Hlæjandi ^B7ljúfa ^E-líf,
^A7ljáðu mér ennþá ^Dbið.

^GUndurfagra ^A-ævintýr
^Dágústnóttin ^F#7hlj ^Góð
^E7hjá þér ljómar ^A-ljúf og hýr
^A-lífsins ^Dtöfra^Gglóð.

^A-litr^A7andi ^Dvín og víf
^F#7veita mér stundar ^B-frið.
^E-Hlæjandi ^B7ljúfa ^E-líf,
^A7ljáðu mér ennþá ^Dbið.

^GUndurfagra ^A-ævintýr
^Dágústnóttin ^F#7hlj ^Góð
^E7hjá þér ljómar ^A-ljúf og hýr
^A-lífsins ^Dtöfra^Gglóð.

Outro: G, A-, D7, G, D7

Ríðum, ríðum, rekum yfir sandinn,
rennur sól á bak við Arnarfell.
Hér á reiki' er margur óhreinn andinn
úr því fer að skyggja á jökulsvell.
:,:Drottinn leiði drösulinn minn,
drjúgur verður síðasti áfanginn.:,:

Þei þei, þei þei. Þaut í holti tófa,
þurran vill hún blóði væta góm,
eða líka einhver var að hóa
undarlega digrum karlaróm.
:,:Útilegumenn í Ódáðahraun
eru kannski' að smala fé á laun.:,:

Ríðum, ríðum, rekum yfir sandinn,
rökkrið er að síga' á Herðubreið.
Álfadrotting er að beisla gandinn,
ekki' er gott að verða' á hennar leið.
:,:Vænsta klárinn vildi' ég gefa til
að vera kominn ofan í Kiðagil.:,:

Síðan þú fórst hef ég verið með
magakveisu
skildir ekkert eftir nema þessa peysu
verst finnst mér þó að núna ertu með honum
veistu hvað hann hefur verið með mörgum konum
svo farðu bara,mér er alveg sama
ég þoli ekki svona barnaskóladrama
ég ætla að pakka í töskurnar og flytja til…

Allar stelpurnar hér eru í bikiní
og ég er búin að gleyma peysuflíkinni
ég laga hárið og sýp af stút
búin að gleyma hvernig þú lítur út
í spilavítinu kasta ég teningum
í fyrsta sinn á ég helling af peningum
borga með einhverju korti frá þér
sem ég tók alveg óvart með mér

til Bahama eyja Bahama eyja Bahama eyja Bahama
Bahama eyja Bahama eyja Bahama eyja Bahama

Alla daga ég sit hér í sólinni
minnugur þess þegar ég var í ólinni
þú sagðir mér þá að þrífa og þvo
meðan í takinu hafðir tvo
núna situr þú eftir í súpunni
ófrísk og einmana alveg á kúpunni
og þennan söng hef ég sér til þín ort
og ég vona að ég fái kort

til Bahama eyja Bahama eyja Bahama eyja Bahama
Bahama eyja Bahama eyja Bahama eyja Bahama
Bahama eyjar Bahama eyjar Bahama eyjar Bahama
Bahama eyjar Bahama eyjar Bahama eyjar Bahama
Bahama eyjar…

Bjartar vonir vakna
í vorsins ljúfa blæ.
Bjarmar fyrir björgum,
við bláan sæ.

Fagur fuglasöngur
nú fyllir loftin blá,
brjóstin ungu bifast
af blíðri þrá.

Í æðum ólgar blóð
í aftansólarglóð,
ég heyri mildan hörpuslátt.
Ég heyri huldumál,
er heillar mína sál,
við hafið svalt og safírblátt.

Komdu vina kæra,
ó, komdu út með sjó.
Bylgjur klettinn kyssa,
í kvöldsins ró.

Viltu með mér vaka,
þú veist ég elska þig,
Komdu vina kæra
og kysstu mig.

Blátt lítið blóm eitt er,
ber nafnið; gleymdu‘ ei mér.
Væri ég fleygur fugl,
flygi ég til þín.
Svo mína sálu nú
sigraða hefur þú,
engu ég unna má
öðru en þér.

Leggjum svo kinn við kinn,
komdu með faðminn þinn.
Hátt yfir hálsinn minn,
hönd þína breið.
Svo mína sálu nú
sigraða hefur þú,
engu ég unna má
öðru en þér

Fegurð landsins fjalla,
foss í klettagjá
hrífur hugi alla,
heillar silungsá.
Áður saman undum
upp við vötnin blá.
og hinn blíðasti
blær bar okkur landi frá.

Hlýddum á hjörtun slá,
og hinn blíðasti blær
bar okkur landi frá.

Enn er mér í muna,
manstu, allt var hljótt.
ein við máttum una
úti þessa nótt.
Yfir hvelfdist húmið,
heiðavötnin blá.
og hinn blíðasti blær
bar okkur landi frá.

Hlýddum á hjörtun slá.
Og hinn blíðasti blær
bar okkur landi frá.

í bragga, Magga, gægist út um gluggann,
bráðum sér hún Skuggabaldur skunda hjá.
Enn einn túrinn, stúrinn, olíu á skúrinn
er erfitt nema fyrir fjandans aur að fá.

Í vetur, betur gekk henni að galdra
til sín glaða og kalda karla sem oft gáfu aur.
En Magga í sagga, situr ein í bragga
á ekki fyrir olíu er alveg staur.

Fyrst kom bretinn, rjóður, yndislega góður
þá bjó hún Magga á Borginni í bleikum kjól.
Svo kom kaninn, þaninn, kommúnistabaninn
þá kættist Magga ofsarlega og hélt sín jól.

Svo færðist aldur yfir eins og galdur
og ávallt verra og verra var í karl að ná.
Nú er Magga stúrin því olíu á skúrinn
er erfitt nema fyrir fjandans aur að fá.

Ein í bragga Magga, gægist út um gluggann
bráðum sér hún Skugga Baldur skunda hjá.
Enn einn túrinn, stúrin, olíu á skúrinn
er erfitt nema fyrir fjandans aur að fá.

Í vetur betur gekk henni að galdra
til sín glaða og kalda karla sem oft gáfu aur.
En Magga í sagga situr ein í bragga
á ekki fyrir olíu er alveg staur.

Með krús í hendi ég sat eitt sinn,
þá settist lóa við gluggann minn,
í hennar augum var háð og spott
og á hennar nefi var lóuglott.

Viðlag
Hún söng dirrindí, dirrindirrindí,
bara dirrindí, dirrindirrindí.
En þó hún syngi bara dirrindí,
fannst mér vera þó nokurt vit í því.

Hún sagði‘ að heimsins um víðan veg,
ekki væri til maður eins og ég,
sem ár og síð lægi leti í,
svo að líkast til á ég met í því.

Viðlag

Já, allt til foráttu fann hún mér,
og ég fékk hjá henni þann karakter,
að ég væri aldeilis auðnulaus
og alveg sérstakur þöngulhaus.

Viðlag

Og hún sagði‘ að ég skyldi skammast mín
og að skyndikonur og brennivín
með stundargaman og dufl og dans
mundu draga mig beint til andskotans.

Viðlag

Það var um nótt þú drapst á dyr hjá mér.
Og dyrnar opnuðust af sjálfu sér,
og inn þú komst og kveiktir ljós mér hjá,
ég kaup að fótum þér í hljóðri þrá.

Þú lagðir hönd að brjósti mér svo blítt
að birta tók og mér varð aftur hlýtt.
Ó mikla stund hve létt var leiðin heim
um loftbraut hugans, vorsins bjarta geim.

En óskir rætast, bætist böl og stríð
í bláma fjarlægðar sést liðin tíð.
En við oss blasir björt og fögur strönd
og bak við hana sólrík draumalönd.

Þá leiðumst við í lífsins helgidóm
í ljúfum sporum vaxa munu blóm.
Og fótmál vor hvert skref á skammri stund
þótt skiljumst hér er heit um endurfund.

Ég heiti Einsi kaldi úr Eyjunum,
ég er inn undir hjá meyjunum
og hvar sem ég heiminn fer
þær horfa á eftir mér.
Ég hef siglt um höfin hrein og blá
og hitt þær bestu Spáni á.
Þær slógust þar um mig, einar þrjár
með alveg kolsvart hár.

Viðlag
Tra la la… úti á sjónum er mitt líf.
Tra la la… en í landi ást og víf.

Ég var lengi í kóngsins Kaupinhöfn
og kannski gæti ég fáein nöfn,
látið þig fá ef langar þig
og laglega biður mig.
Og þaðan fór ég til Þýskalands
og þar lenti ég í meyjafans
því allar vildu þær eiga mann
og maðurinn – ég var hann.

Viðlag

Og austur á fjörðum eitthvert kvöld
ég álpaðist í töðugjöld.
Ég bjargaði mér fyrir björgin dimm
því þær báðu mín einar fimm.
Í Borgarfjörðinn brá ég mér
á ball, rétt eins og gengur hér.
Þar hópurinn allur horfði á mig
og hver vildi reyna sig.

Viðlag

Hvort sem ég á leiðir út með sjó
til austurheims eða Mexíkó,
hvort særok er eða siglt í blæ
mér er sama hvar ég ræ.
Því ég veit að hvar sem um ég fer
bíða meyjarnar allar eftir mér
en hugsi þær um hjónaband,
í hasti ég flý í land.

Viðlag

Ég ^Cveit þú ^F-kemur í ^Ckvöld til mín, ^{G- C7}
þó ^Fkveðjan væri stutt í ^Cgær,
ég ^D-trúi ^Eekki á ^A-orðin þín
ef ^D7annað segja stjörnur ^G7tvær.

Og ^Cþá mun ^F-allt verða ^Ceins og var, ^{G- C}7
sko, ^Fáður en þú veist, þú ^Cveist,
og ^D-þetta ^Eeina sem ^A-út af bar
^D7okkar á milli í ^G7friði ^Cleyst.

Og ^D-seinna þegar ^E-tunglið
hefur ^D-tölt um langan ^E7veg,
þá ^A-tölum við um drauminn
sem við ^Delskum þú og ^G7ég.

Ég ^Cveit þú ^F-kemur í ^Ckvöld til mín, ^{G- C7}
þó ^Fkveðjan væri stutt í ^Cgær,
ég ^D-trúi ^Eekki á ^A-orðin þín
ef ^D7annað segja ^G7stjörnur tvær. ^{C A-}
ef ^D7annað segja ^G7stjörnur tvær. ^C6

Viðlag
Er ég kem heim í Búðardal, bíður mín brúðaval.
Og ég veit það verður svaka partí.
Bíð ég öllum úr sveitinni, langömmu heillinni.
Það mun verða veislunni margt í.

Ég er lukkunar pamfíll svei mér þá.
Þó ég hafi ekki víða farið.
Ég er umvafinn kvennfólki það get ég svarið.
Og minna gagn gera má.

Þegar vann ég í Sigöldu, meyjarnar mig völdu.
Til þess að stjórna sínum draumum.
En nú fer ég til Búðardals, beint heim til kerlu og karls
sem af gleði tárast í taumum.

því nú grætt ég hef meir en mér finst nóg.
Heimasætur gefa mér hýrt auga.
Og ég veit að með mér, þær vilja setja upp bauga.
Svo verður mér um og ó.

Viðlag

Fram í heiðanna ró
fann ég bólstað og bjó,
þar sem birkið og fjalldrapinn grær.
Þar er vistin mér góð,
aldrei heyrist þar hnjóð,
þar er himinninn víður og tær.

Heiðar ból ég bý,
þar sem birkið og fjalldrapinn grær.
Þar er vistin mér góð,
aldrei heyrist þar hljóð,
þar er himinninn víður og tær.

Mörg hin steinhljóðu kvöld,
upp í stjarnanna fjöld
hef ég starað með spyrjandi þrá.
Skyldi dýrðin í geim,
bera‘ af dásemdum þeim
sem vor draumfagri jarðheimur á.

Þetta loft er svo tært,
finnið þytmjúkan þey,
hve hann þyrlar upp angan úr mó.
Nei, ég vildi‘ ekki borg
né blikandi torg
fyrir býlið í heiðanna ró.

Ennþá brennur mér í muna
meir en nokkurn skyldi gruna,
að þú gafst mér undir fótinn.
Fyrir sunnan Fríkirkjuna
fórum við á stefnumótin.

En ég var bara, eins og gengur
ástfanginn og saklaus drengur.
Með söknuði ég seinna fann, að
við hefðum getað vakað lengur
og verið betri hvort við annað.

Svo var það fyrir átta árum,
að ég kvaddi þig með tárum,
daginn sem þú sigldir héðan.
Harmaljóð úr hafsins bárum
hjarta mínu fylgdi á meðan.

En hver veit nema ljósir lokkar,
lítill kjóll og stuttir sokkar
hittist fyrir hinumegin.
Þá getum við í gleði okkar
gengið suður Laufásveginn.

Í Glaumbæ snemma um haust
þú inn í veröld mína braust,
þitt hjarta mínu stal
á dansgólfinu niðri í sal.
Svo glæst og girnileg
og ég man það svo vel, unaðsleg.

Já, margar góðar minningar
ráku á fjörur mínar þar,
við kynntumst ég og þú,
sú minning sækir á mig nú
með þrá og eftirsjá, ó já.
Um Glaumbæ ég hugsa þá.

En Glaumbær brann
og fólkið fann
sér annan samastað.
Í hugum margra
var þá brotið blað.

svo þegar flett er í
bókinni um liðna tíð
og fyrir verður blað
með nafni þínu á ljúfum stað,
með þrá og eftirsjá, ójá.
Um Glaumbæ ég hugsa þá.

Gunna var í sinni sveit
saklaus prúð og undirleit,
hláturmild, en helst til feit,
en hvað er að fást um það.

Svo eitt haust kom mærin með
mjólkurbíl um leið og féð,
henni var það hálft um geð,
en hvað er að fást um það.

Svo leigði hún sér kvistherbergi
upp við Óðinstorg
og úti fyrir blasti við
hin syndumspillta borg.

Engum bauð hún upp til sín
og aldrei hafði hún bragðað vín,
horfði bara á heimsins grín,
en hvað er að fást um það.

Gvendur á eyrinni var gamall skútukarl,
sem gulan þorskinn dró,
Hann kaus heldur svitabað en kvennafar og svall,
í koti einn hann bjó.

Og aldrei sást Gvendur gamli eyða nokkru fé,
og aldrei fékk hann frí.
Var daufur að skemmta sér og dansspor aldrei sté,
en dvaldi koti sínu í.

Viðlag
Hann var á eyrinni vikuna alla,
og fór í aðgerð ef að vel gaf.
Og vel hann dugði til að afferma dalla,
þá dag og nótt hann varla svaf.

Hann hafði í kindakofa átján gamlar ær,
og af þeim gleði hlaut.
Af alúð og natni oft hann annaðist um þær,
já, eins og brothætt skraut.

Viðlag

Hann Gvendur á eyrinni var gæðasál og hrein,
sem göfgi hafði sýnt.
Hann liggur nú örþreyttur og lúin hvílir bein,
og leiði hans er týnt.

Viðlag

Nú vefur mig að hjarta sínu nóttin, hlý og hljóð,
og hláturmildur roði’ í vestri skín.
Á minninganna strengjum vakna æsku ástar ljóð
sem eitt sinn kvað ég fagnandi til þín.

Ó, manstu ekki kvöldið sem við þráðum þú og ég
og þræddum döggvott grasið beggja spor.
Því æskan á í sólskininu’ að gangaglöð sinn veg,
við gleymdum okkur bæði þetta vor.

Og vornóttin er ungum vinum aldrei nógu löng
þó allar góðar vættir haldi vörð.
Í lágnættinu hlýddum við á villtan svanasöng
við safaríkan ilm úr grænni jörð.

Við höfum kannske, vina, aldrei verið nógu góð
og vakað helst til stutt í heitri þrá.
En leiðir okkar skildust fljótt við koss og kveðjuljóð
sem kliðmjúk nóttin aðeins heyrði’ og sá.

Ég horfi inn í kvöldroðann, því æska mín er öll,
á örlögunum fáir kunna skil.
En þú ert fangi’ í dalnum þínum, bak við bláhvít fjöll
og bíður þess sem aldrei verður til.

Því hvert sinn þá er gróandinn fær minnst við mildan svörð
í minningum þú kemur sérhvert vor.
Þá leiðumst við í sólskininu glöð um græna jörð
sem geymir okkar löngu horfnu spor.

Viðlag:
Híf opp mælti karlinn
inn með trollið inn,
hann er að gera haugasjó
inn með trollið inn.
Og kalli þessu hásetarnir
hlýddu eins og skot
og út á dekkið ruddust þeir
en fóru strax á flot. - Klárir!
Siggi gamli bræðslumaður
stóð og verk sín vann
er hundrað lítra grútarkaggi
hvolfdist yfir hann. - Klárir!

Í eldhúsinu ástandið
var ekki heldur gott
því kokkurinn á hausinn stakkst
í stóran grautarpott. - Klárir!

Þegar næsta alda reið
og yfir dallinn gekk
Flaug nálablókin eins og engill
upp á bátadekk. - Klárir !

Og gegnum brotnar rúðurnar
í brúnni aldan óð
svo kallinn alveg klofblautur
í köldum sjónum stóð. - Klárir!

Eftir mikil hróp og köll
stimabrak og bras,
Skall forhlerinn á borðstokkinn
og brotnaði þar í mask. - Klárir!

En veðurgnýrinn kæfði loksins
alveg öskur hans
Og trollið sjálft var löngu farið
allt til andskotans. - Klárir!

G E7 Am7 D7 G

^GAustur á fjörðum á ^Gmaj7fannvetri hörðum
ég ^D7fædd ^Db7ur ^D7var.
^A-7Hljóp þar um móinn og ^D7mændi út á sjóinn
sem ^A7mín beið ^D7þar.

^GSíldin kom aftur þá ^Gmaj7sigldi hver raftur
ég ^D7fór minn ^Db7fyrsta ^D7túr.
^A-7Siglt hef ég líka til ^D7Sideyn og Ríga
og ^A7Sínga^D7púr.

^GÞví ég hugsa til þín þegar hafaldan dvín
Hlín ^A#°7Rósa - ^D7lín
Og ég þarf ekkert vín því að vorsólin skín
Hlín, Rósa^Glín
Ég á ekki ^G/Bstúlku í ^Cannari höfn,
í ^A7útlöndum stunda ég ^D7búðir og söfn
^Gog ég hugsa til þín þú ert hamingjan ^E7mín.
^A-7Hlín ^D7Rósa ^Glín.

^GVið vorum krakkar er ^Gmaj7kynntumst við okkar
var ^D7æsk ^Db7u - ^D7ást.
^A-7svo komu börnin er ^D7bilaði vörnin
og ^A7baslið ^D7hófst.

Nú ^Gvinnur þú svona eins og ^Gmaj7hver önnur kona
þinn ^D7kar ^Db7ríer ^D7beinn
^A-7ég er á sjónum með ^D7Siggum og Jónum
en ^A7sef þó ^D7einn.

^GEn ég hugsa til þín þegar hafaldan dvín
Hlín ^A#°7Rósa - ^D7lín
Og ég þarf ekkert vín því að vorsólin skín
Hlín, Rósa^Glín
Ég á ekki ^G/Bstúlku í ^Cannari höfn,
í ^A7útlöndum stunda ég ^D7búðir og söfn
og ég ^Ghugsa til þín þú ert hamingjan ^E7mín.
^A-7Hlín ^D7Rósa ^Glín.

G Gmaj7 D7 Db7 D7
Am7 D7 A7 D7
G Gmaj7 D7 Db7 D7
Am7 D7 A7 D7

Því ég ^Ghugsa til þín þegar hafaldan dvín
Hlín ^A#°7Rósa - ^D7lín
Og ég þarf ekkert vín því að vorsólin skín
Hlín, Rósa^Glín
Ég á ekki ^G/Bstúlku í ^Cannari höfn,
í ^A7útlöndum stunda ég ^D7búðir og söfn
^Gog ég hugsa til þín þú ert hamingjan ^E7mín.
^A-7Hlín ^D7Rósa ^Glín.

og ég hugsa til þín þú ert hamingjan ^E7mín.
^A-7Hlín ^D7Rósa ^Glín.

Úti við svalan sæinn
syng ég mín ástarljóð,
dýrðlegum dagsins draumum í
dvel ég við forna slóð.

Þú varst minn æskuengill,
ást mín var helguð þér.
Þegar ég hugsa um horfna tíð,
hugur minn reika fer.

Viðlag
Manstu hve gaman
er sátum við saman
í sumarkvöldsins blæ.
Sól var sest við sæ,
svefnhöfgi yfir bæ.

Við hörpunnar óma,
í hamingjuljóma,
þá hjörtu okkar börðust ótt,
allt var orðið hljótt,
yfir færðist nótt.

Dreymandi í örmum þér,
alsæll ég gleymdi mér,
unaði fylltist mín sál.
Brostirðu blítt til mín,
blikuðu augu þín,
birtu mér huga þíns mál.

Viðlag

Handan við hafdjúpin bláu.
Hugur minn dvelur hjá þér.
Ég vil að þú komir og kyssir.
Kvíðan úr hjarta mér.

Hvítu mávar segið þið honum,
að mitt hjarta slái aðeins fyrir hann.
Hvítu mávar segið þið honum,
að hann sé það allt sem ég í brjósti ann.

Þótt þú færir burt ég hugsa enn sem áður,
um okkar liðnu tíð er ég þig fann.
Hvítu mávar segið þið honum,
að mitt hjarta slái aðeins fyrir hann.

Hvítu mávar segið þið honum,
að mitt hjarta slái aðeins fyrir hann.
Hvítu mávar segið þið honum,
að hann sé það allt sem ég í brjósti ann.

Þótt þú færir burt ég hugsa enn sem áður,
um okkar liðnu tíð er ég þig fann.
Hvítu mávar segið þið honum,
að mitt hjarta slái aðeins fyrir hann.

Í dag kom hann Ingólfur Arnar
inn og ég er svo kát.
Ég tigna hvern togara landsins,
trillu, skip og bát.
Ég fór um borð til Bjössa,
hann blístraði létt og hló.
Ó hve ég fyrirlít alla,
sem ekki stunda sjó.

Blóðlausar búðalokur,
blankan stúdentaskríl.
Andlausa ístrubelgi
og aula sem keyra bíl.
Fúla ritstjóraræfla
og rónana barinn við,
bleikar skrifstofublækur
og buktandi þjónalið.

En hinir sem koma af hafi,
þeir heyra lífinu til.
Með sjávarins seltu í hári
og sólskin í augnahyl.
Þeir einu kunna að elska
og annast hið veika kyn.
Ó hve vildi ég eiga
mér einn þeirra fyrir vin.

Fyrr var oft í koti kátt,
krakkar léku saman,
þar var löngum hlegið hátt,
hent að mörgu gaman.
Úti\' um stéttar urðu þar
einatt skrítnar sögur,
þegar saman safnast var
sumarkvöldin fögur.

Eins við brugðum okkur þá
oft á milli bæja
til að kankast eitthvað á
eða til að hlæja.
Margt eitt kvöld og margan dag
máttum við í næði
æfa saman eitthvert lag
eða syngja kvæði.

Bænum mínum heima hjá
Hlíðar brekkum undir
er svo margt að minnast á,
margar glaðar stundir.
Því vill hvarfla hugurinn,
heillavinir góðir,
heim í gamla hópinn minn,
heim á fornar slóðir.

^CVornætur friður fyllir bæinn
^E7í rökkurró.
^A-Sólin í vestri sest í æginn
^Cí rökkurró^{G- C7}.
^FOg meðan ^F-rauðagulli ^Creifast ^A7næturtjöld.
Þú ^D7kemur til mín í rökkurró.^{D-7 G+}

^CManstu ekki vina fyrsta fundinn
^E7við Arnarhól.
^A-Mörg var þar okkar unaðsstundin
^Cþá sezt var ^{G- C7}sól.
^FVið heyrðum ^F-svani kveða ^Csöng um ást og ^A7vor.
Og ^D7sátum þar ^G7ein í rökkurró.^C

^E7Langt er nú liðið síðan þá
því ^A-leiðir skildu og þú hvarfst mér frá.
^D7Veistu? Ég vakti marga nótt.
Og ^Gvonaði og bað af heitri þrá.

^CVina í kvöld ég veit þú bíður
^E7við Arnarhól.
^A-Tak mig í faðm því tíminn líður
^Cog sezt er ^{G- C7}sól.
^FÞví enn á ^F-vorið nógar ^Cvonir fyrir ^A7þau.
Sem ^D7sitja hér ^G7ein í rökkurró.^C

Litla fagra, ljúfa vina,
lífstrú mín er bundin þér.
Sjáðu hvernig sólin brosir
sigurglöð við þér og mér.

sem ég um ævi mína
unnið hefi í ljóði og tón,
verður hismi ef hjartað, vina,
hefur gleymt að elska frón.

Í augum þínum unaðsbláu,
augunum sem ljóma best,
sé ég landið, litla vina,
landið sem ég elska mest.

Litla fagra, ljúfa vina,
lífið fer að kalla á þig,
mundu þá að þú ert landið,
og þá hefurðu elskað mig.

Það gerðist hér suður með sjó
að Siggi á Vatnsleysu dó.
:.:Og ekkjan hans Þóra
var ekki að slóra
til útfararveislu sig bjó:.:

Það var logndrífa og ládauður sjór
er hinn látni í gröfina fór.
:.:Og ekkjan með sjarmi
brá svuntu að hvarmi
menn sáu að hryggðin var stór:.:

Klerkur sagði, "Holdið er hey
vér hryggjumst og kveinum ó vei
:.:Þann gæðamann tel ég
er guði nú fel ég
við gleymum hans trúmennsku ei":.:

Þegar gengin frá garði var drótt
kom granninn og talaði hljótt.
:.:"Þó góðan með sanni
þú syrgir nú manninn
má sorginni gleyma í nótt":.:

En Þóra sagði: "Því skal ei leynt
að þetta er fallega meint,
:.:en sorgina ég missti,
er ég kistusmiðinn kyssti
þú kemur því góði of seint":.:

Hvern þekkirðu í Flóanum kátari karl
en hann Kalla-Kalla-Kalla-Kalla á Hóli?
Og hver finnst þér æstari í kvenfólk og svall
en hann Kalli-Kalli-Kalli-Kalli á Hóli?
Hann syngur og drekkur og dansar og hlær
og dreymandi‘ hann þráir hver einasta mær
því enginn á landinu er konum eins kær
og hann Kalli.
Hvaða Kalli?
Hann Kalli.
Hvaða Kalli?
Hann Kalli-Kalli-Kalli-Kalli á Hóli.

Í Reykjavík kom hann úr karakúlpest,
hann Kalli-Kalli-Kalli-Kalli á Hóli.
Við kvenfólk og vínföng hann kunni sig best,
hann Kalli-Kalli-Kalli-Kalli á Hóli.
Hann drakk upp sitt beisli, sinn hnakk og sinn hest
og hafnaði í tukthúsinu fyrir rest
uns loksins að Kúfótur kvaddi sinn gest,
hann Kalla.
Hvaða Kalla?
Hann Kalla.
Hvaða Kalla?
Hann Kalla-Kalla-Kalla-Kalla á Hóli.

Svo kom hann til himna og knúði á dyr,
hann Kalli-Kalli-Kalli-Kalli á Hóli.
Þá kíkir hann Pétur og komumann spyr,
hann Kalla-Kalla-Kalla-Kalla á Hóli
um heiti og passa með kurt og með pí
og prótókoll gáir hann þessu næst í.
Svo hristir hann kollinn og klórar sitt strý,
tja Kalli, já Kalli,
hmm Kalli, já Kalli,
nú hann Kalli-Kalli-Kalli-Kalli á Hóli.

Kenndu mér að kyssa rétt
og hvernig á að faðma nett.
Hvernig á að brosa blítt
og blikka undur þýtt.

Ég sem er svo ungur enn
af ástarþránni kvelst og brenn,
tækifærin fæ ég ei
því flestar segja nei.

Og vona minna fagra fley
er flotið upp á sker.
Þú sérð að gjörvöll gæfa mín
er geymd í hendi þér.

Kenndu mér að kyssa rétt
og hvernig á að faðma nett.
Þú færð í laun minn ástaryl,
allt sem ég á til

Komdu inn - í kofann minn,
er kvölda og skyggja fer.
Þig skal aldrei iðra þess
að eyða nótt hjá mér.
Við ævintýraeldana
er ýmislegt að sjá,
og glaður skal ég gefa þér
allt gullið sem ég á,

tíu dúka tyrkneska
og töfraspegla þrjá
níu skip frá Noregi
og naut frá Spáníá,
austurlenskan aldingarð
og íslenskt höfuðból
átta gráa gæðinga
og gylltan burðarstól,

fjaðraveifu fannhvíta
og franskan silkikjól,
eyrnahringi, ennisspöng
og alabastursskrín,
hundrað föt úr fílabeini
full með þrúguvín
og lampa þann, sem logaði
og lýsti Aladdín.

Komdu inn í kofann minn,
er kvölda og skyggja fer.
Alltaf brennur eldurinn
á arninum hjá mér.
Ég gleymdi einni gjöfinni,
og gettu, hver hún er.
Ég gleymdi bestu gjöfinni,
ég gleymdi sjálfum mér.

Intro: C....

^C Konmdu í kvöld út í kofann til ^A mín
þegar ^D-7sólin er ^G7sest og máninn ^C skín.
^C Komdu þá ein því að kvöldið er ^A hljótt
og ^D-7blómin öll ^G7sofa sætt og ^Crótt.

^C Við skulum ^F vera hér ^F#dimheima
og ^C vaka og dreyma
^G vefur nóttin örmum hlíð og dal.
^C Komdu í kvöld úr í kofann til ^A mín
þegar ^D-7sólin er ^G7sest og máninn ^C skín.

Sóló

^C Við skulum ^F vera hér ^F#dimheima
og ^C vaka og dreyma
^G vefur nóttin örmum hlíð og dal.
^C Komdu í kvöld úr í kofann til ^A mín
þegar ^D-7sólin er ^G7sest og máninn
E-7sólin er ^G7sest og máninn
D-7sólin er ^G7sest og máninn ^C skín.

Kvöldið er fagurt, sól er sest
og sefur fugl á grein.
Við skulum koma vina mín
og vera saman ein.

Ég þekki fagran lítinn lund,
hjá læknum upp við foss.
Þar sem að gróa gullin blóm,
þú gefur heitan koss.

Þú veist að öll mín innsta þrá
er ástarkossinn þinn,
héðan af aðeins yndi ég
í örmum þínum finn.

Ég leiði þig í lundinn minn,
mín ljúfa, komdu nú.
Jörðin þó eigi ótal blóm,
mín eina rós ert þú.

C B7sus4 B7 E-

Bátur ^E-líður út um ^A-Eyjasund,
enn er ^B7vor um haf og ^E-land,
syngur ^Cblærinn einn um ^Daftanstund,
aldan ^Aniðar ^F#7blítt við ^B7sus4sand. ^B7

Ævin ^E-týrin eigum ^A-ég og þú,
ólgar ^B7blóð og vaknar ^E-þrá.
Fuglar ^Chátt á syllum ^Dbyggja bú,
bjartar ^Anætur ^B7vaka allir ^E-þá.

Hvað er ^Dbetra en vera ^Aungur og ^Dör,
eiga ^Gvonir og æsku^B7sus4fjör? ^B7
Geta ^E-sungið, lifað ^A-leikið sér
létt í ^B7spori hvar sem ^E-er
og við ^Cöldunið um ^Daftanstund
eiga ^Aleyndar^B7mál og ástar^E-fund.

Bátur ^E-líður út um ^A-Eyjasund,
enn er ^B7vor um haf og ^E-land,
syngur ^Cblærinn einn um ^Daftanstund,
aldan ^Aniðar ^F#7blítt við ^B7sus4sand. ^B7

Ævin^E-týrin eigum ^A-ég og þú,
ólgar ^B7blóð og vaknar ^E-þrá.
Fuglar ^Chátt á syllum ^Dbyggja bú,
bjartar ^Anætur ^B7vaka allir ^E-þá.

Hvað er ^Dbetra en vera ^Aungur og ^Dör,
eiga ^Gvonir og æsku^B7sus4fjör? ^B7
Geta ^E-sungið, lifað ^A-leikið sér
létt í ^B7spori hvar sem ^E-er
og við ^Cöldunið um ^Daftanstund
eiga ^Aleyndar^B7mál og ástar^E-fund.

A B7 E-

Það var um kvöld eitt að Kötu ég mætti.
Hún var að koma af engjunum heim.
Það var í ágúst að áliðnum slætti
og nærri aldimmt á kvöldunum þeim.

Hún var svo ung eins og angandi rósin.
Ég hafði aldrei séð hana fyrr.
Um vanga dönsuðu lokkarnir ljósir
og augun leiftruðu þögul og kyrr.

Hlýtt ég tók í hönd á Kötu,
horfði í augun djúp og blá.
Gengum síðan burt af götu,
geymdi okkur náttmyrkrið þá.

En þegar eldaði aftur og birti
í hjarta ákafan kenndi ég sting,
og fyrir augum af angist mér syrti.
Hún var með einfaldan giftingarhring

Sigurður er sjómaður,
sannur Vesturbæingur,
alltaf fer hann upplagður
út að skemmta sér.

Dansar hann við dömurnar,
dásamaður alls staðar
með ungar jafnt sem aldraðar
út á gólfið fer.

Í vínarkrus og vals og ræl,
hann vindur sér á tá og hæl,
þolir ekki vol né væl,
vaskur maður er.

Kátur syngur Sigurður:
„Svona er að vera einhleypur,
alltaf laus og liðugur,
líkar þetta mér”.

Ég leit eina lilju í holti,
Hún lifði hjá steinum á mel.
Svo blíð og svo björt og svo auðmjúk.
En blettinn sinn prýddi hún vel.

Ég veit það er úti um engin
mörg önnur sem glitrar og skín.
Ég þræti ekki um litinn né ljómann.
En liljan í holtinu er mín.

Viðlag
Þessi lilja er mín lifandi trú.
Þessi lilja er mín lifandi trú.
Hún er ljós mitt og von mín og yndi.
Þessi lilja er mín lifandi trú.

Og þó að í vindunum visni
á völlum og engjum hvert blóm,
og haustvindar blási um heiðar
með hörðum og deyðandi róm

og veturinn komi með kulda
og klaka og hríðar og snjó,
hún lifir í hug mér sú lilja
og líf hennar veitir mér fró.

Viðlag

Þessi lilja’ er mér gefin af Guði
hún grær við hans kærleik og náð
að vökva hana ætíð og vernda
er vilja míns dýrasta ráð

og hvar sem að leiðin mín liggur
þá lilju í hjartastað ber
en missi ég liljuna ljúfu
þá lífið er horfið frá mér

Viðlag

Lóa litla á Brú hún var laglegt fljóð,
svo ung og glöð og æskurjóð,
vildi fá sér vænan mann
og vera alltaf svo blíð og góð við hann.

Og eitt sumarkvöld ók Sveinn í hlað
á litlum bíl og Lóu bað
að aka með sér upp í sveit.
Þá varð hún feimin og rjóð og undirleit.

Og síðan saga þeirra varð sögu margra lík.
Þau áttu börn og buru og þau búa í Reykjavík.
Hann vinnur eins og hestur og hún hefur sjaldan frí,
því Lóa þarf að fá sér fötin ný.

Lóa litla á Brú hún er lagleg enn
og hýr á brá og heillar menn,
ergir oft sinn eiginmann,
því hún er alltaf svo blíð við aðra en hann.

Ég er á vestur leiðinni,
á háheiðinni.
Á hundrað og tíu,
ég má ekki verða of seinn. O - Ó.

Það verður fagnaður mikill vegna opnunar,
fluggrillsjoppunnar.
Svo ég fór, og pantaði borð fyrir einn.

Ég frestaði stöðugt að fá mér starf,
síðan síldin hvarf.
Enda svolítið latur til vinnu
en hef það samt gott. O - Ó.

Konurnar fíla það mæta vel,
allflestar að ég tel
ég er og verð bóhem og finnst það flott.

Manstu’ ekki eftir mér?
Mikið líturðu vel út beibí frábært hár.
Manstu’ ekki eftir mér?
Hvar ertu búin að vera öll þessi ár.

Ég hef nokkurn lúmskan grun um að,
ein gömul vinkona
geri sér ferð þangað líka.
Ég veit hvað ég syng... O - Ó

Hún er á svotil á sama aldri og ég,
asskoti hugguleg
og svo er, hún á hraðri leið inn á þing.

Manstu’ ekki eftir mér?
Mikið líturðu vel út beibí frábært hár.
Manstu’ ekki eftir mér?
Hvar ertu búin að vera öll þessi ár.

Ef værir þú á leið til Ítalíu
og ætlaðir að hitta sæta píu.
Þá renndu við í Rómarstræti tíu
og reyndu að hringja og sjá til hvernig fer.

Því þar býr undur fögur yngismeyja
sem allir vilja lifa hjá og deyja.
En eki skal ég núna um það segja
hve eftirlát hún mundi verða þér.

Marina Marina Marina
hún elskar þá alla jafn heitt.
Marina Marina Marina
og enginn samt getur hana veitt.

Þið farið kannski út að keyra
í kelerí og fleira.
En ef þú minnist svo á meira
hún mælir nei nei nei.

Ef koss þú um þig kærir
með kossum hún þig ærir.
En ef bónorð fram þú færir
hún fussar nei nei nei.

Eitt sinn kom til mín yngismær
með augun brún sem ljómuðu blíð og skær.
Ég gerðist bráður og bað um hönd,
og biddu fyrir þér, mér héldu engin bönd.
Ég var ungur þá og hýr á brá,
en ekki féll henni við mig þó.
Hún kvaðst ei vilja væskils grey,
og ég varð að skilja hana eftir í Mexíkó.

Mætt hef ég síðan meyjafjöld,
og margar buðu mér hjarta sitt, auð og völd.
Að orðum þeirra ég aðeins hló,
mér efst í huga var mærin frá Mexíkó.
Ég var ungur þá og hýr á brá,
en ekki féll henni við mig þó.
Hún kvaðst ei vilja væskils grey,
og ég varð að skilja hana eftir í Mexíkó.

Hvert sem ég fer um fjarlæg lönd,
hvert sem fleyið ber mig að sjávarströnd.
Ætíð er lít ég í augun brún,
heitt ég óska að þar stæði hún.
Því æskuást mun aldrei mást,
enga gleði mér lífið bjó,
þar til ég fer um fjarlæg ver,
og færi hana burtu frá Mexíkó.

Því æskuást mun aldrei mást,
enga gleði mér lífið bjó,
þar til ég fer um fjarlæg ver,
og færi hana burtu frá Mexíkó.

Núna ertu hjá mér, Nína
Strýkur mér um vangann, Nína
Ó... haltu í höndina á mér, Nína
Því þú veist að ég mun aldrei aftur
Ég mun aldrei, aldrei aftur
Aldrei aftur eiga stund með þér

Það er sárt að sakna, einhvers
Lífið heldur áfram, til hvers?
Ég vil ekki vakna, frá þér
Því ég veit að þú munt aldrei aftur
Þú munt aldrei, aldrei aftur
Aldrei aftur strjúka vanga minn

Þegar þú í draumum mínum birtist allt er ljúft og gott
Og ég vildi ég gæti sofið heila öld
Því að nóttin veitir aðeins skamma stund með þér

Er ég vakna - Nína, þú ert ekki lengur hér
Opna augun - engin strýkur blítt um vanga mér

Dagurinn er eilífð, án þín
Kvöldið kalt og tómlegt, án þín
Er nóttin kemur fer ég, til þín

Þegar þú í draumum mínum birtist allt er ljúft og gott
Og ég vildi ég gæti sofið heila öld
Því að nóttin veitir aðeins skamma stund með þér

Er ég vakna - Nína, þú ert ekki lengur hér
Opna augun - engin strýkur blítt um vanga mér

Er ég vakna - ó... Nína, þú ert ekki lengur hér
Opna augun - engin strýkur blítt um vanga mér

Nú er ég léttur
og orðinn nokkuð þéttur
Ég er í ofsa stuði
og til í hvað sem er.

Viðlag
Þú ert svo sæt og yndisleg
að allur saman titra ég
af ást til þín, ó elskan mín
já er ekki tilveran dásamleg

Nú er ég þreyttur
og ákaflega sveittur
í þessu létta lagi
þig legg að vanga mér.

Viðlag

Nú er ég léttur
og orðinn nokkuð þéttur
því nú er ballið búið
ég býð þér með mér heim,
því nú er ballið búið
ég býð þér með mér heim

Nú er hlátur nývakinn,
nú er grátur tregur,
nú er ég kátur nafni minn,
nú er ég mátulegur.

Mitt er nefið nauðaljótt,
nærri engu lagi.
Drottinn lát ei fæðast fljótt
fleiri af þessu tagi.

Nóttin hefur níðst á mér,
nú eru augun þrútin.
Snemma því á fætur fer
og flýti mér í kútinn.

Við það verða augun hörð,
við það batnar manni strax.
Það er betra en bænagjörð,
brennivín að morgni dags.

"Man ég okkar faðmlög flest,
Fari þau og veri,
því nú er eins og hestur hest
hitti á grárri meri".

Mér í allar áttir sný,
alveg að springa bara;
ég er svona að athuga
í hvaða átt er best að fara.

Sest ég nú hjá Sunnlending,
sem er kominn "á´ða",
og horfi yfir Húnaþing
-helvíti er að sjá´ða.

Nú er úti norðanvindur
nú er hvítur Esjutindur
ef ég ætti úti kindur
myndi ég láta þær allar inn
elsku besti vinurinn.

:,: Umbarassa, umbarassa, umbarassassa :,:

Upp er runninn öskudagur
ákaflega skýr og fagur
einn með poka ekki ragur
úti vappar heims um ból
góðan daginn - gleðileg jól.

:,: Umbarassa, umbarassa, umbarassassa :,:

Elsku besti stálagrér
heyrirðu hvað ég segi þér -
þú hefur étið úldið smér
og dálítið af snæri
elsku vinurinn kæri.

:,: Umbarassa, umbarassa, umbarassassa :,:

Þarna sé ég fé á beit
ei er því að leyna
nú er ég kominn upp í sveit
á rútunni hans Steina
Skilurðu hvað ég meina?

:,: Umbarassa, umbarassa, umbarassassa :,:

Höfði stingur undir væng
hleypur nú á snærið.
Hún Gunna liggur undir sæng
öll nema annað lærið.
Nú er tækifærið.

:,: Umbarassa, umbarassa, umbarassassa :,:

Stína var lítil stúlka í sveit,
stækkaði óðum blómleg og heit,
Hún fór að vinna, var margt að gera,
lærði að spinna, látum það vera.
Svo var hún úti sumar og haust,
svona var lífið strit endalaust.
Samt gat hún Stína söngvana sína sungið
með hárri raust.

Viðlag:
Nú liggur vel á mér, nú liggur vel á mér,
gott er að vera léttur í lund,
lofa skal hverja ánægjustund.

Gaman fannst Stínu að glettast við pilt,
gaf hún þeim auga, var oftast stillt.
Svo sá hún Stjána, það vakti þrána,
hann kom á Grána út yfir ána.
Sæl var hún Stína saklaus og hraust,
svo fór hann burtu koldimmt um haust.
Samt gat hún Stína söngvana sína sungið
með hárri raust.

Viðlag

Nú er hún Stína gömul og grá,
getur þó skemmt sér dansleikjum á,
situr hún róleg horfir á hina
hreyfast í takt við dansmúsikina.
Alltaf er Stína ánægð og hraust,
aldrei finnst henni neitt tilgangslaust.
Enn getur Stína söngvana sína sungið
með hárri raust.

Viðlag

Hann Mundi á sjóinn í fyrsta sinn fór
á fjórtánda árinu, lítill og mjór.
Og það sem hann dró hirti húsbóndi hans
og hét því að koma honum þannig til manns.

Viðlag
Og þá stundi Mundi:
„Þetta er nóg! Þetta er nóg!
Ég þoli ekki lengur að þvælast á sjó.“

Hjá Munda var lítið um leik eða hvíld.
Hann lenti eftir fermingu norður á síld
og síðan á línu og síðan á net
og síðan á línu og aftur á net.

Viðlag

Og æska hans leið og hann vann og hann vann
því vinnan hún „göfgar og bætir hvern mann.“.
En lítið var það sem úr býtum hann bar
því bláblönk að jafnaði útgerðin var.

Viðlag

Hann varð að því hokinn, hann varð af því grár
að velkjast á togurum þrjátíu ár.
Í stórsjó og ágjöf hann stóð sína plikt
með sting fyrir brjósti og króníska gigt.

Viðlag

Í hífingu eitt sinn hann hentist á vír
og hurfu þar fingur hans tveir eða þrír.
Í annað sinn bobbing hann oná sig fékk
og eftir það haltur og skakkur hann gekk.

Viðlag

Til fimmtugs hann þraukaði en þá fékk hann slag
og það gerðist einmitt á sjómannadag.
Og sungið var þá eins og sungið er enn
um særokna, vindbarða Hrafnistumenn.

Viðlag

Hoppa kátur út um dyrnar
við blasir himininn,
himinblár er bláminn
himneskur jökullinn.

Óbyggðirnar kalla
og ég verð að gegna þeim,
ég veit ekki hvort eða hvernig
eða hvenær ég kem heim.

Bergmál óbyggðanna
svo bjart í huga mér,
leiður á öllu og öllum
hundleiður á sjálfum mér.

Óbyggðirnar kalla
og ég verð að gegna þeim,
ég veit ekki hvort eða hvernig
eða hvenær ég kemst heim.

Ég eignaðist fádæma úrillan mann
og ætti því sjálfsagt að skilja við hann.
En ég elsk'ann Jóhann, árans kjóann,
jafnvel þó hann sé eins og hann er.

Hann heldur að guð hafi af gæsku við mig
mér gefið það hlutverk að að stjana við sig.
En ég elsk'..

Og ég þarf að kveikja hans kvöldpípu í,
því kannske hann gæti sig ofreynt á því.
En ég elsk'..

Og kjöt vill hann ólmur fá á sinn disk
en ef hann fær kjöt, já þá heimtar hann fisk.
En ég elsk'..

Ég giftist um sumar í sólgulum kjól.
Hann seldi þann kjól fyrir viskí og rjól.
En ég elsk'..

Hann tjáði mér ást sína af eldmóði fyrst,
en eilífð er síðan hann hefur mig kysst.
En ég elsk'..

Hann sefur með æðarsæng ofan á sér,
en einlægt hann rænir samt teppinu af mér.
En ég elsk'..

Ó, Jósep, Jósep, bágt á ég að bíða
og bráðum hvarma mína fylla tár,
því fyrr en varir æskuárin líða
og ellin kemur með sín gráu hár.

Ég spyr þig, Jósep, hvar er karlmannslundin
og kjarkur sá er prýðir hraustan mann?
Hvenær má ég klerkinn panta, kjarkinn má ei vanta,
Jósep, Jósep nefndu daginn þann?

Ó, Jósep, Jósep láttu bílinn bruna
og byrjaðu sem fyrst að trukka mig.
Við keyrum út í græna náttúruna,
sem gerir viðkvæm bæði mig og þig.

Ó, Jósep, Jósep hvar er karlmannslundin
og kjarkur sá er prýðir hraustan mann.
hvenær má ég klerkinn panta kjarkinn má ei vanta.
Jósep, Jósep nefndu daginn þann.

Hann sigldi út um höfin blá í sautján ár
og sjómennsku kunni hann upp á hár.
Hann saknaði alla tíð stúlkunnar
og mynd hennar stöðugt í hjarta hann bar.

Viðlag:
Ó, María, mig langar heim,
ó, María, mig langar heim,
því heima vil ég helst vera
ó, María hjá þér.

Í höfnum var hann hrókur mikils fagnaðar
hann heillaði þar allar stúlkurnar.
En aldrei hann meyjarnar augum leit
það átti ekki við hann að rjúfa sín heit.

Viðlag

Svo kom að því hann vildi halda heim á leið,
til hennar, sem sat þar og beið og beið.
Hann hætti til sjós tók sinn hatt og staf
og heimleiðis sigldi um ólgandi haf.

Viðlag

En fleyið bar hann aldrei heim að fjarðarströnd.
Hann ferðast ei meira um ókunn lönd.
En María bíður og bíður enn,
hún bíður og vonar hann komi nú sen

Undir háu hamra belti
höfði drúpir lítil rós.
þráir lífsins vængja víddir
vorsins yl og sólarljós.

^GÉg held ég ^Bskynji hug þinn ^E-allan
hjarta^Asláttinn rósin ^D7mín.
Er kristalls^Gtærir daggar^Cdropar
drjúpa ^Gmilt á ^D7blöðin ^Gþín.

Æsku minnar leiðir lágu
lengi vel um þennan stað,
krjúpa niður kyssa blómið
hversu dýrðlegt fannst mér það.

Finna hjá þér ást og unað
yndislega rósin mín.
Eitt er það sem aldrei gleymist,
aldrei það er minning þín.

Út við gluggann stendur stúlkan og hún starir veginn á
og hún bíður og hún vonar að hún vininn fái að sjá.
En um síðir hringir síminn og hún svarar í hann fljótt:
,,Halló, halló" segir herrann, ,,viltu koma að dansa í nótt?"

Viðlag
Segðu ekki nei, segðu kannski, kannski, kannski,
segðu að þú elskir engan nema mig.
Segðu ekki nei, segðu kannski, kannski, kannski,
þá aldrei, aldrei ég skilja mun við þig."

Unga stúlkan, hún er stórhrifin og strax hún segir já.
Arm í arm þau leiðast, ungu hjúin ætla ballið á.
Og er hljóma ljúfu lögin, blítt hann hvíslar: ,,Heyrðu mig,
viltu dansa þennan dans, ég gjarnan dansa vil við þig."

Viðlag

Og í ljúfum draumi líður kvöldið, loks er komin nótt.
Og við trúum stundum tæplega hve tíminn líður fljótt.
Og er vangi strýkur vanga blítt af vörum hvíslað er:
,,Elsku litla sæta ljúfan, má ég labba heim með þér?"

Viðlag

Selja litla fæddist fyrir vestan,
frjáls og hraust í túni lék hún sér,
hlaut, við nám og erfðir, allra bestan
yndisleik, sem telpum gefinn er.

Svo varð hugur hennar stór og dreyminn,
hjartað sló í vængjaléttri þrá
til að fljúga eitthvað út í heiminn
ævintýraborgirnar að sjá.

Þreyjulaus er þráin eins og bára.
Þungabrim er léttur súgur fyrst.
Því fór Selja litla, sextán ára,
suðurleið í höfuðborgarvist.

Þar var margt um lífsins leik og kæti,
léttur hlátur glaðrar stúlku beið.
Það var eins og þessi kviku stræti,
þrungin lífi, gerðu henni seið.

Næsta sumar var um margt að velja.
Vesturförin yst á haka sat.
Knæpa réði Selju til að selja
setuliði drykk og léttingsmat.

Þar er hún með brosið bjarta og hýra,
borðið þekur drykk og vistum enn
fyrir hermenn ásta og ævintýra,
ameríska gesti. - Seljumenn.

Blítt og létt, báran skvett,
bátnum gefur,
ljúfur blær landi fjær
leiðir gnoð.

Ekkert hik, árdagsblik
örmum vefur
hlíð og grund, haf og sund,
hvíta voð.

Hæ, skútan skríður,
skínandi yfir sæ
Sem fugl á flugi
ferskum í sunnanblæ.

Blítt og létt báran skvett
bátnum gefur.
ljúfur blær landi fjær
leiðir gnoð.

Eb Ab Bb Eb
Eb Ab Bb Eb

^EbÉg sá hann í dag og ég ^Bbsá hann í gær,
^F-hann söng er hann ^Bbhélt frá ^Eblandi.
^EbOg við honum brosti hinn ^Bbvíðfeðmi sær
er ^F-vindurinn ^Bbseglin ^Ebþandi.
^EbHæ, hæ, hó, hó, allt er í ^Bbani
Hæ, hæ, hó, hó, allir á ^Ebspani.
Þeir síldina veiða og ^Bbsigla svo inn,
hún skal ^F-söltuð ^Bbuppi á ^Ebplani.

^EbÞeir slógu upp balli á ^Bbbryggjunni eitt sinn
^F-meðan báturinn ^Bblá í ^Ebaðgerð.
^EbOg Nikulás kokkur og ^Bbnótabassinn
^F-þöndu nikkuna ^Bbmeð sinni ^Ebaðferð.
^EbHæ, hæ, hó hó, allt var í ^Bbani
Hæ, hæ, hó, hó, allir á ^Ebspani.
Við söltum á daginn en ^Bbsyngjum í kvöld
og ^F-svífum í dans á ^Ebplani.

Eb Ab Bb Eb
Eb Ab Bb Eb

^EbSvo sigldi hann bátnum víst ^Bbsuður um land
í ^F-Sandgerði og ^BbVestmanna^Ebeyjar.
Og ^Ebhaustbáran fellur við ^Bbfjörunnar sand
meðan ^F-faðmar hann ^Bbsunnlenskar ^Ebmeyjar.
^EbÆ, æ, ó, ó allt er í ^Bbani.
Æ, æ, ó, ó, enginn á ^Ebspani.
Og nú reikar einmana og ^Bbeirðarlaus sál
í ^F-örvinglan niðri á ^Ebplani.

Eb Fm Bb
Eb Gm Ab Bb

^EbÚt á sæinn - út á sæinn
öll mín stefnir ^Bbþrá.
Skipstjóri er ég á skútunni minni
sem skríður um höfin ^Ebblá.
Oft er vandi, að verjast grandi,
er ^Eb7víðsjál reynist ^Abdröfn,
þá fæ ég mér snabba,
ef ^Ebkarlarnir ^C-kvabba
og ^F-keyri sem ^Bbfljótast í ^Ebhöfn.

^EbÞar fæst dans og glens og gaman,
gleðin hýr út augum ^Bbskín.
Við duflum og dönsum þar saman
við dýrindis meyjar og ^Ebvín
Svo ^Abheld ég aftur á ^Ebhafið
í ^C-hættunni ^Fbúinn til ^F-alls. ^Bb
Við „^Ebrattið“ þá í ^Eb7rokinu ^Abstend ég ^Abm
og ^Ebraula minn ^Bbskipstjóra-^Ebvals.

Eb Gm Ab Bb
Eb Bb Eb Eb7 Ab
Eb Cm Fm Bb Eb

^EbÞar fæst dans og glens og gaman,
gleðin hýr út augum ^Bbskín.
Við duflum og dönsum þar saman
við dýrindis meyjar og ^Ebvín
Svo ^Abheld ég aftur á ^Ebhafið
í ^C-hættunni ^Fbúinn til ^F-alls. ^Bb
Við „^Ebrattið“ þá í ^Eb7rokinu ^Abstend ég ^Ab-
og ^Ebraula minn ^Bbskipstjóra-^Ebvals.

^Ebraula minn vals.
raula minn vals.
ég ^F-raula minn ^Bbskipstjóra-^Ebvals.

kvöldin eru kaldlynd útá Nesi
kafaldsbylur hylur hæð & lægð
kalinn & með koffortið á bakinu
kem ég til þín segjandi með hægð:

Viðlag
spáðu í mig
þá mun ég spá í þig
spáðu í mig
þá mun ég spá í þig.

nóttin hefur augu eins og flugan
& eflaust sér hún mig þar sem ég fer
heimulega á þinn fund að fela
flöskuna og mig í hendi þér

Viðlag

finnst þér ekki esjan vera sjúkleg
& akrafjallið geðbilað að sjá
ef ég bið þig um að flýja með mér
til omdúrman þá máttu ekki hvá

Viðlag

& kvöldin eru kaldlynd út á Nesi
kafaldsbylur hylur hæð & lægð
kalinn & með koffortið á bakinu
kem ég til þín segjandi með hægð

Viðlag

Nú ljómar vorsins ljós
um loftin heið og blá
og allt er þrungið ilm
og ævintýraþrá.
Nú göngum við til skógar
hin græna mjúka veg,
við stefnum út í ævintýrið
stúlkan mín og ég.

Og gullið sólskin hlær
um hvolfin víð og blá.
Í augum okkar skín
hin eina og sama þrá
og lífið er svo fagurt
og ljómi þess er svo skær
og hönd þín er svo heit
og hlátur þinn svo tær.

Svo dönsum við og syngjum
og teygum vorsins vín
og kannski stel ég kossi frá þér,
litla ljúfan mín.
Því full af sól og söng
er sál mín ung og heit
og stúlkan mín er indælust
af öllu sem ég veit.

Suður um ^Bbhöf^{B° C-}in ^F7að sólgylltri ^Bbströnd
sigldi ég fleyi mínu ^D-til að ^E°kanna ^Fókunn lönd.
Og meðan ég ^Bblifi, ei bresta þau ^Ebbön^E°d
sem bundið mig ^Bbhaf^{G- C-}a við ^Fsuðræna ^Bbströnd.

Hún kom sem engill af himni til mín,
heillandi eins og þegar sólin björt í heiði skín.
Og yndisleg voru þau ævintýr mín
og yndisleg voru hin freyðandi vín.

Þegar ^Bbdagur var kominn að ^F7kveldi,
þá var kátt yfir börnum ^Bblands,
þá var veisla hjá ^Ginnfæddra ^C-eldi
og allir ^Bbstigu ^F7villtan ^Bbdans.

Suður um höfin að sólgylltri strönd,
svífur minn hugur, þegar kólna fer um heimalönd.
Og meðan ég lifi, ei bresta þau bönd
sem bundið mig hafa við suðræna strönd.

Ég er hinn frjálsi förusveinn,
á ferð með staf og mal,
minn boðskap fjalla blærinn hreinn
skal bera nið' r í dal.

Viðlag
Fallerí, fallera, fallerí,
fallera-ha-ha-ha-ha-ha
fallerí, fallera,
skal bera nið' r í dal.

Hér anga bló, hér glóir grund,
hér gleðst ég dægrin löng.
Hér vil ég una alla stund
við ilm og glaðan söng

Viðlag

Um förumannsins frjálsa veg
og fjöllin mín ég syng,
að kvöldi glaður gisti ég
á grænum mosabing.

Viðlag

Nú held ég fram til heiða einn
og hraða minni för
Ég er hinn frjálsi förusveinn
á ferð með söng á vör.

Viðlag

Komdu og skoðaðu' í kistuna mína,
í kössum og handröðum á ég þar nóg,
sem mér hafa gefið í minningu sína,
meyjarnar allar, sem brugðust mér þó,
í handröðum þessum ég hitt og þetta á,
sem heldur en ekki er fróðlegt að sjá.

Rósaklút þennan hún Guðrún mín gaf mér,
það gekk allt í spaugi í rökkrinu þá.
Seinna dró gleðina' og gamanið af mér.
Ég grét eins og krakki, þá hana ég sá
vefja' að sér beykirinn, þörf var mér þá
að þurrka' af mér skælurnar klútgreyinu á

Hildur mín gaf mér nú hringinn þann arna
er hringar sig líkt eins og ormur að sjá.
Hann er sem eilífðin, horfðu´á að tarna!
En hvað löng varð eilífðin? Mánuði þrjá!
Sitthvað ég líkt með þeim síðar meir fann,
sú kunni að snúa sér rétt eins og hann.

Þarna hef ég undur af öðru eins maður!
Önnum og Gunnum og Kristínum frá.
Það er til vonar ég væri' ekki glaður.
En ég verð aldrei hnugginn og það muntu sjá
að enn hafa stúlkurnar mætur á mér
mun ég þó fyrst um sinn trúa' þeim ver.

Úti‘ í Eyjum
var Einar kaldi,
er hann hér enn?
Hann var öðlingsdrengur,
já svona eins og gengur
um Eyjamenn.

Í kvenmannsholdið
kleip hann soldið,
klípur hann enn?
Hann sigldi‘ um sæinn,
svalan æginn,
siglir hann enn?
Við spyrjum konur og menn, allir saman nú:
Tralala larara ralala,
hann bjargaði sér fyrir björgin dimm.
Tralala larara ralala,
þær báðu hans einar fimm.

Hann unni einni,
Önnu hreinni,
ann ‘ann henni‘ enn?
En hvar er Anna,
elsku Anna?
Við spyrjum konur og menn.

Hann sást með Guddu,
sætri buddu
í suðlægri borg,
en Anna situr
ein og bitur
í ástarsorg.
Allir saman nú:
Tralala larara ralala,
hann bjargaði sér fyrir björgin dimm.
Tralala larara ralala,
þær báðu hans einar fimm.

Mér er sem ég sjái‘ann Einar kalda,
mér er sem ég sjái‘ann Einar hér,
er hann Einsi kannski búinn‘að tjalda
við hliðina‘ á þér.
Mér er sem ég sjái‘ann Einar kalda,
mér er sem ég sjái‘ann Einar hér,
er hann Einsi kannski búinn‘að tjalda
við hliðina‘ á þér.

Upp undir Eiríksjökli
á ég í helli skjól,
mundi þar mörgum kólna,
mosa er þakið ból.

Útlagi einn í leyni
alltaf má gæta sín,
bjargast sem best í felum,
breiða yfir sporin mín.

Ungur ég fór til fjalla,
flúði úr sárri nauð,
úr hreppstjórans búi hafði
ég hungraður stolið sauð.

En hann átti hýra dóttur
sem horfði ég tíðum á,
nú fæ ég aldrei aftur
ástina mína að sjá.

Stundum mig dreymir drauma,
dapurt er líf mitt þá,
aldrei mun lítill lófi
leggjast á þreytta brá.

Ef til vill einhvern tíma
áttu hér sporin þín,
grafðu í grænni lautu
gulnuðu beinin mín.

Augun mín og augun þín,
ó, þá fögru steina.
Mitt er þitt og þitt er mitt.
Þú veist hvað ég meina.

Langt er síðan sá ég hann;
sannlega fríður var hann.
Allt sem prýða má einn mann,
mest af lýðum bar hann.

Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt sem er,
aldrei skal ég gleyma þér

Man ég okkar fyrri fund,
forn þótt ástin réni,
nú er eins og hundur hund
hitti á tófugreni.

Trega ég þig manna mest,
mædd af tára flóði,
ó að við hefðum aldrei sést,
elsku vinurinn góði.

Ljúft er að láta sig dreyma,
liðna sælutíð.
Sólríku sveitina kæru,
svipmikla birkihlíð.

Fjarlægu fjöllin bláu,
frjósama, blómskreytta grund,
baðandi í geislagliti,
glaðværa morgunstund.

Við lékum heim saman að legg og skel,
ljúft var vor og bjart um fjöll og dal.
Ég man hvað við í æsku þar undum vel,
við óm í bröttum fossi í hamrasal.

Og þú sem varst svo barnslega blíð og góð,
bernskuárum gleymi ég aldrei þeim.
Því sendi ég nú vina mín mitt litla ljóð,
ljósvakans á öldum til þín heim.

Sóló

Og þú sem varst svo barnslega blíð og góð,
bernskuárum gleymi ég aldrei þeim.
Því sendi ég nú vina mín mitt litla ljóð,
ljósvakans á öldum til þín heim.

Forspil: ⎜F//⎜E//⎜Eb//⎜D//⎜G-//⎜C//⎜F ⎜

^FÞað mest fyrir augun í ^G-bæ þessum ber
að ^Cbærinn er fullur af ^Fútlendum her.
Þeir sposséra og stálda um ^G-stræti og torg
og ^Cstúlkurnar dufla við ^Fþá inn á Borg.
Og ^Gspyrji ég stúlku "Hví ^Csé hún svo sæl?"
Þá ^Gsvarar hún manni um ^{C D- D#° C7/E}hæl.

^FÞað er draumur að vera með dáta
og ^A-dansa ^Ab°fram á ^G-nótt.^C7
Og finna hve ljúft þeir ^Flá^D-ta,
þá ^Glíður stundin ^Cfljótt.
Og lífið það ^Gverður svo ^Clétt.
Þegar leiðumst við ^Gdálítið ^Cþétt.
Það er ^Fdraumur að vera með dá^D-ta
og ^G-dansa ^C7fram á ^Fnótt.

Í Kvennó er yndislegt ^G-ungmeyjarskart.
Og ^C7ótalmörg hjörtu sem ^Ffengu þar start.
En nú er þeim bannað að ^G-notast við það,
sem ^C7náttúran gaf þeim og ^Fkom þeim af stað.
Þótt ^Gþær megi hermenn ei ^Cheyra né sjá,
samt ^Ghvíslar hún Ingibjörg ^{C D- D#° C7/E}H.

^FÞað er draumur að vera með dáta
og ^A-dansa ^Ab°fram á ^G-nótt.^C7
Og finna hve ljúft þeir ^Flá^D-ta,
þá ^Glíður stundin ^Cfljótt.
Og þá verður ^Ghugurinn ^Chlýr.
Þegar hvísla þeir, "^GDarling oh ^Cdear."
Það er ^Fdraumur að vera með dá^D-ta
og ^G-dansa ^C7fram á ^Fnótt.

Á æskulíðsfundi var ^G-æsingin nóg.
Nú ^C7átti að sýna hvað í ^Fþjóðinni bjó.
Þeir héldu þar ræður um ^G-ættjarðarást.
Og ^C7bannfærðu þær sem með ^Fbretunum sjást.
Já ^Gáhuginn hann var hjá ^Cstrákunum stór,
en ^Gstelpurnar rauluðu í ^{C C11 C° C7}kór.

^FÞað er draumur að vera með dáta
og ^A-dansa ^Ab°fram á ^G-nótt.^C7
Og finna hve ljúft þeir ^Flá^D-ta,
þá ^Glíður stundin ^Cfljótt.
Að kela og ^Gkyssast ^Calein.
Og hvísla svo "^GDo it ^Cagain".
Það er ^Fdraumur að vera með dá^D-ta
og ^G-dansa ^C7fram á ^Fnótt.

Það liggur svo makalaust ljómandi á mér,
mér líkar svo vel hvernig heimurinn er,
mér sýnist allt lífið svo ljómandi bjart
og langar að segja svo dæmalaust margt.

Viðlag:
Hæ, dúllía, dúllía, dúllía, dæ,
hæ, dúllía, dúllía, dúllía, dæ.
Mér sýnist allt lífið svo ljómandi bjart
og langar að segja svo dæmalaust margt.

Það skilst varla hjá mér eitt einasta orð,
mér allt sýnist hringsnúast, stólar og borð.
Minn hattur er týndur og horfið mitt úr.
Ég held ég sé kominn á sjóðandi túr.

Viðlag

Samt líð ég hér áfram í indælis ró,
í algleymis dillandi löngunarfró.
Já, þetta er nú algleymi, ef algleymi er til
því ekkert ég man eða veit eða skil.

Viðlag

Ennþá geymist það mér í minni,
María, María,
hvernig við fundumst í fyrsta sinni,
María, María.
Upphaf þess fundar var í þeim dúr,
að ætluðum bæði í Merkurtúr.
María, María, María, María, María, María.

Margt skeður stundum í Merkurferðum,
María, María,
mest þó ef Bakkus er með í gerðum,
María, María.
Brátt sátu flestir kinn við kinn
og kominn var galsi í mannskapinn.
María, María, María, María, María, María.

Því er nú eitt sinn þannig varið,
María, María,
að árátta kvensamra er kvennafarið,
María, María.
Einhvern veginn svo æxlaðist,
að ég fékk þig í bílnum kysst.
María, María, María, María, María, María.

Ofarlega mér er í sinni,
María, María,
að það var fagurt í Þórsmörkinni.
María, María.
Birkið ilmaði, allt var hljótt,
yfir oss hvelfdist stjörnunótt.
María, María, María, María, María, María.

Ei við eina fjöl er ég felldur,
María, María,
og þú ert víst enginn engill heldur.
María, María.
Okkur mun sambúðin endast vel,
úr því að hæfir kjafti skel.
María, María, María, María, María, María.

Troddu þér nú inn í tjaldið hjá mér,
María, María,
Síðan ætla ég að sofa hjá þér.
María, María.
Svo örkum við saman vorn æviveg
er ekki tilveran dásamleg?
María, María, María, María, María, María.

Úr fimmtíu senta glasinu ég fengið gat ei nóg,
svo fleygði ég því á brautina og þagði,
- en tók upp aðra pytlu og tappa úr henni dró
og tæmdi hana líka á augabragði.

Mér sortnaði fyrir augum og sýndist komin nótt,
í sál og líkama virtist þrotinn kraftur.
Ég steyptist beint á hausinn, en stóð upp aftur fljótt
og steyptist síðan beint á hausinn aftur.

Svo lá ég eins og skata, uns líða tók á dag,
leit út sem mig enginn vildi finna.-
Ég hélt væri dauður og hefði fengið slag
og hefði kannski átt að drekka minna.

Þó komst ég samt á fætur og kominn er nú hér,
en kölski gamli missti vænsta sauðinn,-
og loksins hefur sannast á Lazarusi og mér
að lífið það er sterkara en dauðinn.

Þú ert minn súkkulaðiís,
þú ert minn sælgætisgrís,
þú ert sætabrauðs drengurinn minn.
Þú ert minn súkkulaðiís,
þú ert minn sælgætisgrís,
því engan sætari og betri ég finn.

Hann – var dál’till herramann,
hún – var sæt og fín.
Syng – þú til mín, sagði hann,
söngur er ánægjan mín.
Læddut inn í lítinn kofa,
langt frá mannaferð,
heldur en að hátta’ og sofa,
hóf hún söng og sagði við hann:

Þú ert minn súkkulaðiís,
þú ert minn sælgætisgrís,
þú ert sætabrauðs drengurinn minn.
Þú ert minn súkkulaðiís,
þú ert minn sælgætisgrís,
því engan sætari og betri ég finn.

Þú – ert kvað hann þokkaleg.
þú – ert sæt og fín,
syng – þú meira segi ég,
söngur er ánægjan mín.
Ljúfa stund í litlum kofa,
langt frá mannaferð,
heldur en að hátta og sofa
hóf hún söng og sagði við hann:

Þú ert minn súkkulaðiís,
þú ert minn sælgætisgrís,
þú ert sætabrauðs drengurinn minn.
Þú ert minn súkkulaðiís,
þú ert minn sælgætisgrís,
því engan sætari og betri ég finn.

la,la,la,la..

Þú ert minn súkkulaðiís,
þú ert minn sælgætisgrís,
þú ert sætabrauðs drengurinn minn.
Þú ert minn súkkulaðiís,
þú ert minn sælgætisgrís,
því engan sætari og betri ég finn.

Það má ekki pissa bakvið hurð
og ^F-ekki henda grjóti oní ^C-skurð
^Ebekki fara í bæinn
og kaupa popp og tyggjó
og ekki nota skrúfjárn fyrir sleikjó

Það má ekki vaða út í sjó
og ^F-ekki fylla húfuna af ^C-snjó
^Ebekki tína blómin
sem eru út í beði
og ekki segja ráddi heldur réði.

Þetta fullorðna ^C-fólk er svo skrýtið
það er alltaf að ^C-skamma mann
þó maður ^C-geri ekki neitt
það er alltaf að skamma mann.

Það má ekki skoða lítinn kall
og ^F-ekki gefa ketti ^C-drullumall
og ^Ebekki skjóta pabba
með byssunni hennar ömmu
og ekki tína orma handa mömmu

Það má ekki hjóla inn í búð
og ^F-ekki gefa litla bróður ^C-snúð
^Ebekki fara að hlæja
þó einhver sé að detta
- ekki gera hitt og ekki þetta.

Þetta fullorðna ^C-fólk er svo skrýtið
það er alltaf að ^C-skamma mann
þó maður ^C-geri ekki neitt
það er alltaf að skamma mann.

Ég er bara 5 ára og kenna á því ^Afæ
klukkan 7 á morgnana er mér dröslað niðr’í ^Dbæ
enginn tekur eftir því þó heyrist lítil ^Akvein
því mamma er að vinna en er orðin allt of ^Dsein

^DSúrmjólk í hádeginu, Cheerios á ^Akvöldin
mér er sagt að þegja meðan fréttatíminn ^Der.
Súrmjólk í hádeginu, Cheerios á ^Akvöldin
og mamma er svo stressuð en þó mest á sjálfri ^Dsér.

^DSvo inn á dagskólann mér dröslað er í ^Aflýti
mig sárverkjar í handleggina eftir mömmu ^Dtog.
En þar drottnar dagmamman með ótal andlits^Alýti
það er eins og hún hafi fengið hátt í hundrað þúsund ^Dflog.

^DSúrmjólk í hádeginu, Cheerios á ^Akvöldin
mér er sagt að þegja meðan fréttatíminn ^Der.
Súrmjólk í hádeginu, Cheerios á ^Akvöldin
eitt er víst að pabbi minn hann ræður öllu ^Dhér.

^DBráðum verð ég 6 ára en það er 1. ^Amaí
daginn allan þann ég dröslast aleinn niðr’í ^Dbæ
enginn tekur eftir því þó ég hangi þarna ^Aeinn
gamli er með launakröfu en orðinn alltof ^Dseinn.

^DSúrmjólk í hádeginu, Cheerios á ^Akvöldin
mér er sagt að þegja meðan fréttatíminn ^Der.
Súrmjólk í hádeginu, Cheerios á ^Akvöldin
hún mamma er svo stressuð en þó mest á sjálfri ^Dsér.

^DSúrmjólk í hádeginu, Cheerios á ^Akvöldin
mér er sagt að þegja meðan fréttatíminn ^Der.
Súrmjólk í hádeginu, Cheerios á ^Akvöldin
hún mamma er svo stressuð en þó mest á sjálfri ^Dsér.

Það var einu sinni kerling
og hún hét Pálína,
Pálína-na-na, Pála, Pála, Pálína
það eina sem hún átti var saumamaskína,
maskína-na-na, sauma, saumamaskína.

Og kerlingin var lofuð
og hann hét Jósafat,
Jósa-fat-fat, Jósa, Jósa, Jósafat.
En hann var voða heimskur og hún var apparat,
apparat-rat-rat, appa, appa, apparat.

Hann átti gamlan kútter
og hann hét Gamli Lars,
Gamli Lars, Lars, Lars. Gamli, Gamli, Gamli Lars.
Hann erfði hann frá mútter og hún var voða skass,
voða skass, skass, skass, voða, voða, voða skass.

Svo hripaði hann línu
til hennar Pálínu,
Pálínu-nu-nu, Pálu, Pálu, Pálínu.
Og bauð henni út á Lars með sína saumamaskínu,
maskínu-nu-nu, sauma-saumamaskínu.

Svo sigldu þau í blússi
út á hið bláa haf,
bláa haf, haf, haf, bláa bláa haf.
Svo rákust þau á blindsker og allt ætlaði í kaf,
allt í kaf, kaf, kaf, allt í bóla, bóla kaf.

Og Jósafat hann æpti:
Við höfum okkur fest
höfum fest, fest, fest, höfum, höfum okkur fest.
Ég held ég verði að kasta minni balla, balla lest,
ballalest-lest-lest, balla, balla, ballalest.

Það fyrsta sem hann kastaði
var saumamaskína,
maskína-na-na, sauma, saumamaskína.
Á eftir fór í hafið hans kæra Pálína,
Pálína-na-na, Pála, Pála, Pálína.

Nú reikar hann um og syrgir
sína góðu kærustu,
kærustu-stu-stu, sína kæru kerlingu
sem situr niðri á hafsbotni og snýr saumamaskínu
maskínu-nu-nu, sauma, saumamaskínu.

^CWise ^E-men ^A-say,
only ^Ffools ^Crush ^Gin
But ^FI ^Gcan't ^A-help
^Ffalling in ^Clove ^Gwith ^Cyou

^CShall ^E-I ^A-stay,
would it ^Fbe ^Ca ^Gsin
If ^FI ^Gcan't ^A-help
^Ffalling in ^Clove ^Gwith ^Cyou

^E-Like a river ^B7flows,
^E-surely to the ^B7sea
^E-Darling so it ^B7goes,
^E-some things ^A7are meant to ^D-be ^G

^CTake ^E-my ^A-hand,
take my ^Fwhole ^Clife ^Gtoo
For ^FI ^Gcan't ^A-help
^Ffalling in ^Clove ^Gwith ^Cyou

^E-Like a river ^B7flows,
^E-surely to the ^B7sea
^E-Darling so it ^B7goes,
^E-some things ^A7are meant to ^D-be ^G

^CTake ^E-my ^A-hand,
take my ^Fwhole ^Clife ^Gtoo
For ^FI ^Gcan't ^A-help
^Ffalling in ^Clove ^Gwith ^Cyou

For ^FI ^Gcan't ^A-help
^Ffalling in ^Clove ^Gwith ^Cyou

Viðlag
Ef þú vilt bíða eftir mér
á ég margt að gefa þér,
alla mína kossa, ást og trú.
Enginn fær það nema þú.

Nína átti heima á næsta bæ.
Ég næstum það ekki skilið fæ,
hún var eftir mér alveg óð,
ég fékk bréf og í því stóð.

Viðlag

Ég las það og þaut svo strax af stað.
Mér stóð ekki á sama, ég segi það
en Nína grét og gekk mér frá.
Hún gat ei skilið sem ég sagði þá.

„Nína góða gráttu ei,
gleymdu mér, ég segi nei.
Þú ert enn of ung góða mín
og ég get akks ekki verið þín“.

Til Reykjavíkur lá mín leið,
langan tíma þar ég beið.
Ég alltaf reyndi en illa gekk
að gleyma bréfinu sem ég fékk.

Viðlag

Ég vissi að aldrei fengi ég frið
fyrr en Nínu ég sættist við.
Hugurinn stöðugt hjá henni er,
hún skal víst fá að giftast mér.

Ég ók í skyndi upp í sveit,
æskustöðvarnar mínar leit
en Nína leit mig ekki á,
ég enn ei skil það sem hún sagði þá.

„Geiri, elskan gráttu ei,
gleymdu mér, ég segi nei.
Þú vildir mig ekki veslings flón
því varð ég að eiga hann vin þinn Jón“.

Um frelsis hulda heim
minn hugur svífur rótt.
Hann heyrir skæran hreym
um hljóða vetrar nótt.

Hann kvarlar langa leið
uns loks hann nær til þín.
Þú ljúfasta ljósið
og leiðar stjarnan mín.

Vagga mér vært
hlin mjúka hlín.
Kisstu mín kær
klappaðu þítt.

Svæfðu mig sætt
sál þinni mætt.
Lát mig dreyma um sæluna og sumarið
sólfagra mær.

Sóló

Vagga mér vært
hlin mjúka hlín.
Kisstu mín kær
klappaðu þítt.

Svæfðu mig sætt
sál þinni nær.
Lát mig dreyma um sæluna og sumarið
sólfagra mær.
Lát mig dreyma um sæluna og sumarið
sólfagra mær.